december 2011. en zo komen we in de sombere dagen. het is guur buiten, het donker heerst en kou bereikt de botten. oh, we verweren ons, zeker. we maken een troostrijke mengeling van spirituele en heidense rituelen. zo raken kerken voller, wordt het duister met licht bestreden en worden bomen gehakt, en dan versierd. familieleden of goede vrienden verlevendigen onze dis. we wapenen ons tegen het zwart en we vieren nieuwe hoop. mag ik dit in vreeswijk situeren, en dan vergelijkenderwijs? met een knipoog naar de op handen zijnde herbouw van het afgebrande café ‘de hoop’ wens ik u veel warmte en nieuwe hoop de komende tijd.
nieuwe hoop
met de voeten in het water
met de handen in het zand
vond de vreeswijker zijn woonplek
zo kwam het dorp hier tot stand
het bestaan was niet eenvoudig
maar er was proviand te koop
op de oever ontstond handel
en vestigde men de hoop
maar wat de mens maakt gaat voorbij
en de hoop vervloog in vuur
een roetend gat daar op de kade
stille gevels zonder buur
en jaren moest het duren
dat waar ooit de herberg was
men terneergeslagen hoorde
‘van stof tot stof, van as tot as’
en nu gloort een nieuwe toekomst
alsof nieuw leven binnensloop
herrijst hier straks wat eerder was
het dorp blaakt van nieuwe hoop
© ton de gruijter
